Suna Kan gitmiş. Dünyamıza renk katan bir ışık daha lambasını söndürüp, öbür taraftaki lambasını yaktı. Ben ölüm diye bir şeyin olduğunu düşünmeyenlerdenim. Ne kadar da soğuk bir kelime o. Gitti demekse daha doğru geliyor. Yani aslolan Gitmektir. İnsanın iç güdüsünde hep bir gitme isteği vardır. Ömrü boyunca hep bir yerlere gitmek ister. Bu güdü insanın ruhuna neden verilmiş acaba diye düşündüğümüzde; günü geldiğinde boyut değiştirmeyi kabullenebilmek ve de istiyor olabilmek noktasına geliyorum fakat önce buradaki işlerimizi bitirmeli, köşeyi bucağı derleyip toparlamalı ki, rahatça gidebilelim.

Hiçbir konserini canlı seyretmek nasip olmasa da, TV den bol bol konserlerini seyretme imkanımız olurdu. Pazar günleri, TRT’de klasik batı müziği konserlerinde, eşi ile birlikte çıkarlardı. Eşi programın sunuculuğunu da yaparak, icra edilecek eserler hakkında ayrıntılı bilgiler verirdi. Eserdeki bölümlerin neyi anlattığına dair bilgilerdi bunlar. Opus kelimesi, eşini ve bu anlatımlarını anımsatır bana.

Piyano sanatçımız Gülsin Onayı instagramdan takip ettiğim için, Suna Kana ait ziyaret fotoğraflarına denk geliyordum. Böylelikle ona dair, iyi kötü haber alma imkanım oluyordu. Suna Kan babamın idolüydü. Ablamın müziğe yeteneği babamı çok sevindirmiş, bir Suna Kan daha yetişsin istemişti. Onu konservatuvara göndermekti amacı. Üst üste gelen görev tayinleri ile, başımızı kaldıracak halimizin olamaması, en büyük sebep oldu bu isteğin havada asılı kalmasına. Hep küçük yerlerde(nahiye, bucak gibi) yaşadık. Öyle yerlerdeyse, ablama müzik dersi verecek kimseler yoktu.

Müzik bambaşka bir sanat. Bütün sanatların en üstünde, en tepe noktasında yer alıyor.. Bu sanat diğer sanatlar gibi, ama onları fersah fersah geride bırakarak, sonsuzluğu yakalıyor. Müzik deyince, hayalime, uzayın derinliklerine doğru yüzen melodilerin titreşimleri gelir. Şimdi de Suna Kan icra ettiği müzik notalarının peşinden sonsuzluğa yüzüyor.

Müzik enstrümanları arasında en sevdiğim piyanodur. Onun tuşlarının sesi, bana yağmur damlalarını hatırlatır. Her bir tuşun sesi ile içime içime yağmur yağar. Kana kana su içmiş gibi olurum. Bir diğeri ise trompet. Hep biraz isyanvari tarzdaki müzik, tercihim olmuş, beni rahatlatmıştır. Bu yüzden olsa gerek Cem Karaca’yı da çok severim. Onun sesi, trompetin insan versiyonu gibi gelir. Kuşadası da onun için çok özel bir yermiştir eminim. Altın Güvercin Şarkı Yarışması da bende, Cem Karaca ile özdeşleşmiştir. Kastım Allaha isyan değil elbet, kadere de değil ! Trompet sesi bu özelliği oluşturmada çok hünerli bir enstrüman. Piyano ile trompet biraz birbirine ters duruşta olsalar da, yaşamda öyle değil mi ? Kemanın sesini ise fazla içli bulurum. Çigan müziğinde severim kemanı. Bu müzik türü, kemanın hüznünü alır. Bana çok hitap edemedi bu enstrüman her nedense. Aslında nedenini biliyorum; nedeni çocukken okuduğum bir hikayedir. Bütün suç bu hikayede. Hikayenin adı Çalgıcı Yanko. Bir diğer adı da Mızıkacı Yanko. Kısa bir hikaye ama insanı onikiden vuran cinsten. Müziğe müthiş yeteneği olan fakir bir çocuğun hazin hikayesi. Fazla anlatmayayım belki okumak isteyen olur. Henryk Sienkiewicz yazarı. Keman kelimesi benliğimde Yankoy’la eşleşmiş durumda !

Suna Kan’a Allahtan rahmet diliyor, yakınlarına başınız sağ olsun diyorum. Tüm gerçek sanatçılar gibi, çok iyi ve güzel bir yere gittiğine inanıyorum.

Sevgilerimle

Dyt. Güner Erbay