Siyaset arenasında o kadar çok tanıdığım ve bildiğim insan oluştu ki, iç içe olduk siyaset alemiyle diyebilirim.

Örneğin; CHP Aydın milletvekili Bülent Tezcan çok eski bir arkadaşım.

Kuşadası’na stajyer avukat olarak, rahmetli Galip Karşit ile çalışmaya geldiğinde, ilk arkadaşları ben ve rahmetli eşim Bahadır Dağlar olmuştu..

Tezcan ile uzun yıllar süren bir dostluğumuz oldu, geçtiğimiz gün kalp krizi geçirdiğini öğrendiğimde yakın bir dostum için duyduğum kaygının aynısını yaşadım.

Geçmiş olsun diyorum…

Ben “siyasetin dostluğuna” değil “gençliğimizin dostluğuna” inananlardanım.. Ara sıra ona whatsapp’tan hoşuna gitmeyecek eleştiriler yapsam da; benim için Tezcan’ın yeri ve değeri ayrı… Siyasette ise, işimle ilgili olarak bu dostluğu hiç kullanmadım.. Hiç kişisel taleplerle kendisini rahatsız etmedim.. Gördüğüm yanlışlarını yazdım…Ben dostlukları siyasi menfaatten ayırmayı hep bildim..  Benim yerimde başkası olsaydı, kim bilir neler yapardı; bilemem. Özel hayatlarımızı ve sırlarımızı paylaştığımız çoğu siyasetçiye bu kadar yakın iken, uzak kalmayı başardığım için çok mutluyum..

Söke Belediye Başkan Aday Adayı Fatih Akkentli de uzun yıllar ağabeyim Hakkı İnak ile birlikte çalışmış, çok eski tanışıklığım olan kardeşim..

Onu da uzaktan izlemeyi tercih ediyorum..

İskender Özturanlı canı gönülden bir değerlim…

Ona da başarılar diliyorum..

Demem o ki, bizler siyaseti mesafeli durabilmek olarak öğrendik.

Şimdi ki, çok lümpenleşmiş siyasetimize anlam veremiyorum.

Siyasetin dilinin de, renginin de değişmesi gerekiyor.

Daha mavi, daha yumuşak bir dil gerekiyor..

Bunu mutlaka başarmalıyız.. Mutlaka değişmeliyiz.