Zaman geçtikçe yaşamın bana hissettirdiği tek his bulantı.
Zaten yeterince kirlenmiş havayı (son hızla yozlaşan yaşam) solumaya istekli olmadığımız için olumsuzlukların zincirine bir halka daha eklemek tercihim değil ancak bu korkunç dönemi tarif etmek maksatlı paragrafın girişinin hiç de iç açıcı olmadığının farkındayım.
Şimdiki zamandan 415 yıl önce William Shakespeare’in 66’ncı Sone’sinde yazdığı aşağıdaki dizeler, her dönemin yozlaşan görüntüsünün yaşattığı bulantıyı izah edebilir.
“Değil mi ki çiğnenmiş inancın en seçkini,
Değil mi ki yoksullar mutluluktan habersiz,
Değil mi ki ayaklar altında insan onuru,
O kızoğlan kız erdem dağlara kaldırılmış,
Ezilmiş, horgörülmüş el emeği, göz nuru,
Ödlekler geçmiş başa, derken mertlik bozulmuş,
Değil mi ki korkudan dili bağlı sanatın,
Değil mi ki çılgınlık sahip çıkmış düzene,
Doğruya doğru derken eğriye çıkmış adın,
Değil mi ki kötüler kadı olmuş Yemen’ e”
( Çevirenin hakkını vermek gerekir; bu kadar muhteşem bir çeviri Can Yücel gibi bir şaire yakışıyor zaten)
Kendi döneminin duyarlı büyük insanlarının beşeriyata ilişkin hissettikleri, analiz ettikleri ve arzuladıkları yaşam, sevgi olmadan hayatın hiç de mutlu ve çekilir olamayacağının izahına ilişkindir.
“Cehennem insanın kalbinde sevginin bittiği yerdir.” der Dostoyevski.
Albert Camus, “Kimi kez yaşamak için intihar etmekten daha çok cesaret gerekiyor.” derken nasıl acı hissediyordu yüreği acaba?
Ve kötülerin Yemen’e kadı olduğu her zaman, her dönem, her asır, dahilere ve büyük düşünenlere, sufilere, insan-ı kâmillere, kirlenmemiş asil yüreklere acı çektiktirdi ve çektirecek.
Döndüm arkama baktım ve geride özleyeceğim ne var dedim! Çocukluğum var, sadece çocukluğum. Kirlenmemiş, dupduru, yalın ve gerçek. Önüme baktım; hep karanlık, erdemsizlik, duygusuzluk, duyarsızlık ve insanın içler acısı onursuzluğu,acımasızlığı ve………
“Bunlar gerçek değildir, sadece bir yanılsama ya da bir anlatıdır, masal gibidir örneğin”diyorsun ama gerçek tüm çıplaklığıyla karşında duruyor. İnsanlar, hele bir de şu Türkiye’deki yerel seçim sürecinde omurgaları yok olmuş ve onurları yerlerde sürükleniyor. Yaşamı güzelleştirmek, hayatın kalitesini artırmak, acıdan kaçıp hazza yönelmek canlıya özgü çabalardır, lâkin geride kişiliksiz bir varlık olarak kalmak nasıl arzu edilebilir ki?
Benim de sorduğum soruya bak! Daha 70 yıl önce Alman bilim insanları ( ki bunlar bilimin yasalarını gerçekten almış olanlardı) Yahudi erkek, kadın ve çocuklarının sadece başka bir ırktan oldukları için gaz odalarında öldürülürken, öncesinde ve ölüm sırasında davranışlarını inceliyorlardı. Daha bundan 30 yıl önce Avrupa’nın göbeğinde (bu dönemin canlı şahidiyim) bir PSİKİYATRİST ve ŞAİR olarak bilinen 2’nci Sırp kasabı olarak da anılan Radovan Karadziç canavarı, binlerce insanın, kadının,çocuğun acımasızca öldürülmesi ve işkence edilmesi emrini vermişti.Ekranlardan izledik.
Bu canavarlaşan varlıkların, içlerinde insan sağlığı üzerine tıp eğitimi almış olanların dahi olduğu bu ruhsuz, sevgisiz robotların çocukluklarında muhakkak güzel anıları, durulukları, saflıkları, dolaysız ve koşulsuz sevgileri olmuştur.
Ve ağzından çıkan bir emir ile hastaneleri bombardıman eden,çocukları,kadınları, yaşlıları,hiç ama hiç suçu olmayan, sadece Filistinli müslüman oldukları için katleden canavarlar şu zamanda ekranlarda boy gösteriyor ve kitleler tarafından destek buluyor.
Kur’an ayetlerini referans alıp kendinden olmayanları katleden, kadınlarını ganimet ve köle olarak alıp pazarda satan Işid gibileri…… Ve bulantı…
Soner Gündüz
