Geçtiğimiz gün Kuşadası Adliyesi’ndeydim.

İşlem sıramı beklerken, gözlemlerim sabahtan akşama kadar burada beklesem neler yazarım acaba düşüncemin gelişmesine neden oldu.

Bir genç elleri kelepçeli bir vaziyette karşımda oturuyordu.

Yanındakilere ise, Söke Cezaevi D-1’de babam var, acaba oraya naklimi isteyebilir miyim şeklinde sorular soruyordu.

Yanına tanıdık bir kadın yanaştı, tutuklandın mı diye sordu?

O da “evet babamın yanına gidiyorum” gibi bir cevap verdi.

Sanki bayrama gider gibi, hiçbir üzüntü hali yoktu.

Kadın da, sanki oğlunu askere uğurlar gibi rahattı.

Oradan işlem için başka bir odaya geçtim.

Genç bir çocuğun bir gözü yumruk darbesi ile kapanmış, diğer gözü de yarı yarıya şiş, ifade veriyordu…

Tam eniştem de bu kişilerin arasında diyecekti ki, yanındaki uyardı, enişteni niye bu işlere karıştırıyorsun, o ifadeni geri al, dedi. Zavallı çocuk hiç istemeye istemeye ifadesini geriye aldı.

Oradan dışarıya doğru yöneliyordum ki, bir başka tutuklu “bana bu iftirayı komşumun oğlu attı, çıkınca görüşeceğiz” dedi…

Yarım saatte bu hikayeleri dinleyerek, kendimi dışarıya zor attım…

Suçlular, aile boyu adliye sarayını çevirmiş, dışarıdakiler de her an suçlu olabilecek potansiyelle dolaşıyordu..

Katledilen motokurye gencimizin ölümünde de katilin hapishanedeki babasının rolü vardı.

Bunlar tesadüf olamaz.

Ailelerin güle oynaya aynı cezaevi koğuşunda yatabilmek için bayıla bayıla gittiği bir yer olmuş cezaevleri…

Evlerin yaşanmaz, suçlu üreten, cezaevlerinin toplanma yeri olduğu bir düzenle karşı karşıyayız…