![](https://aktuelada.com/wp-content/uploads/2024/09/MI.png")
Düşünüyorum da çocuklarına defter kitap alamayan kaç aile kaç ana baba var,
Bu toprak da bu ülke de ?
Kaç aile var, çocuklarına hiç harçlık veremeyen karnını doyuramayan,
Bu toprak da bu ülke de?
Ve bazen ısrarla insanca sorguluyorum da, sanırım insanın en büyük şanssızlığı böyle bir toprak da böyle adaletsiz çoğunlukta doğmak’tır, doğarken ki basiretsizliği diye diye sorguluyorum…
İnsan aç, işçi bi çare, çocuklar göz yaşı bu ülke de !
Duyan var mı ?
Çare bulan var mı ?
Seslensek sesimizi , yazsak sayfalarımızı duyarlar mı bizi,
bizden bizi ?
Duymazlar duyamazlar kimse okumaz ki bizden sizi.
Tok, çaresizin dilinden, kalbinin feryad yaşını hissedip anlar mı ?
Elbette anlamaz hissetmezler.
Kim kimden farklı ki ?
Farklı “ben” “sen” mi ?
Elimizden elden bir şey gelir mi ?
Bu toprak susuz bu ülke susuz, çare nedir, çare kalmış mı ki ?
Bugün yine okullar açıldı her yıl gibi.
Gün be gün kalemler yazmaz kitaplar okunmaz oldu,
İnsanlık işitmez sağır oldu,
En acısı da bu ya herkes “gemisini kurtaran kaptan” oldu,
Bu toprak da bu ülke de.
Zihni Gaymalı
![](https://aktuelada.com/wp-content/uploads/2024/07/ada1.jpg")
![](https://aktuelada.com/wp-content/uploads/2024/08/dogul.jpg")