Eskiden insanlar özel hayatlarını deşifre etmekten, edilmesinden pek hoşlanmazlardı.

Bu konularda pek konuşmazlar, duygularını muhatapları ile paylaşırlardı.

Kadın arkadaşıyla, erkek yoldaşıyla, hayat arkadaşıyla ne yaşadıysa bunlar onun için o alanlarda kalırdı.

İşte; ben de o dönemlerin kadınıyım, insanıyım, annesiyim.

O dönemde yaşayan insanlar; ne yaşarlarsa yaşasınlar o orada kalır, günlük hayatın bir parçası gibi sessizce yaşanır ve unutulması gereken şeyler unutulur, unutulmaması gerekenler de unutulmazdı.

Şimdi öyle mi?

Bakıyorum da, her şey sosyal medyada, her duygu emojilerde yaşanıyor.

Hakikaten, bu emojiler olmadan biz geçmişte kalanlar duygularımızı nasıl ifade ediyorduk?

Şiir, öykü, roman, destan yazmıyorduk belki öyle yeteneklerimiz yoktu ama en azından bir şarkıda duygulanıyor, yüz ifadelerimizle karşımızdaki kişiyle doğrudan iletişim kurmaya çalışarak, kendimizi ifade ediyorduk.

En çok şuna gülüyorum…

Sosyal medyadaki “minnettar hissediyor, mutlu hissediyor” gibi durum paylaşımları feci komik.

Kendinden bir başkası gibi bahsetmeyi nasıl başarıyor günümüz insanları…

Ya da, yaşadığı özel ilişkinin sosyal medyada sakız edilmesinden nasıl rahatsız olmaz bir kadın…

Hani bu da “kadın hakkı” filan demeyin.

Bu hak filan değil, resmen laçkalık…

Hatta yaşadığı ilişkiye saygısızlık.

Yakında sosyal medya platformlarından akan bu kirliliğin, toplumsal bir çamur haline dönüştüğüne tanıklık edebiliriz.

Gazete sayfalarına taşan bu çamurun, elbette dışındayız.

Biz, eskisi gibi güldüğümüzü, ağladığımızı, sevdiğimizi ve sevildiğimizi muhatapları ile yaşamaktan yanayız.

En azından çamurdan etkilenmemek, temiz yağmurlara kendimizi teslim etmek için bu bir korunma güdüsü.

Tavsiye ederim..

Duygular, sosyal paylaşım aracı olacaksa şiir gibi paylaşılmalı.

Öykü gibi, roman gibi akıp, gitmeli aramızda…

Fotoğraflara bile gerek kalmadan özgürce yaşanmalı…