Ne kadar da emindi. Hiç kuşkusu yoktu. Böyle emin olma hali, onun için çok ekstrem bir durumdu.Hemen her zaman tüm seçenekleri gözden geçirip irdeleyen yapıda bir insandı o. Bu sefer ne olmuştu da kapatmıştı diğer tüm ihtimallerin yolunu. Gözü neden yalnızca bir olasıyı görüyor, beyni sadece buna inanıyordu, çünki….çünki kalbi, tam burada atıyordu. İki scapulanın olduğu yerden iki kanat çıkmış gibiydi, uçuruverecekti onu. Çok değil , yirmidört saat geçmeden, herşey yerle bir oldu, kanatları dibinden çatırdayarak kırıldı ! Yeni yeni havalanıyorken, çakıldı yere.Başı zonkluyordu şimdi.

İnsanların davranışlarının ardındakini görebilmek, bilebilmek mümkün olabilseydi neler değişirdi dünyamızda… Kimbilirdi… Düşüncesi yine yıllar evveline gitti. Uzun seneler önce yapmış olduğu anlayışsızlığı hatırlamak, şimdi içini yakıyordu. Hayır, aslında yakmıyor dağlıyordu. Kırgınlığı sebep olmuştu anlayışsızlığına, görünmeyeni görememesine ! Bu nedenle, kırgınlığından hep korkardı o. Bunca sene sonra, aynı anlayışsızlığı yapmaktan korkuyordu. Kırgınlığını bir tarafa koyup, sabretmeye karar verdi. Bir şey yaşanırken, o şeyde saklananı görmekti marifet… Var mıydı kendisinde böyle bir hüner?… Bilmiyordu… Sabır tüm dolaşık yumakları çözen maymuncuktu, işte bunu iyi biliyordu. Hem sabırda antrenmanlı değil miydi kendisi? Bunca yıldır idman yapmıyor muydu onda ? Bu sefer önceki gibi olmamalıydı. Yoksa bu hayattan bir şeyler öğrendim diyebilir miydi ? Beklemek, acele etmemek, ne kadar uzun olursa olsun zaman denilen köprüyü geçmek gerekiyordu. Zaman nelerin nelerin ilacıdır dedi kendisine. Köprünün üstündekilerle oyala kendini, sen beklerken, dolaşık yumağı kader çözer. Gönül koyma. Henüz zamanı değilmiş, vakti gelmemiş olmalı. Her şey, her zaman, mümkün olmuyor. En güzel şeyler, hiç vazgeçmediğinde gelir seni bulur, diyorlar ya !..Öyle miydi gerçekten. Öyle bile olsa, kırık parçaları böyle ulu orta her yandayken, sakin olabilmek, ruhunun devleşen dalgalarını dizginlemek, ne kadar da zordu. Mantığını çalıştırıp, gönlünü susturmalıydı. Kendini olayın dışına almalı, tepeden, yukarıdan bakmalıydı. En üst plandan ! Başka türlü, incinmesiyle baş edemeyeceği, üstesinden gelemeyeceği açıktı.

Üzülme, çok değil yarın toplarsın sen kendini. Çevreye saçılmış tüm parçalarını da, bir gemi yapıştırıcısı bulup yapıştırırsın. Bir hava peydah edersin kendine, bir çalım, bir eda, biraz süs püs ! Öyle estire estire yürür gidersin, kimse anlamaz sırça köşkünün yıkıldığını, sen bile !..ama bugün! Bugün elinde değildi, bugün yüreği çok acıyordu.

İnsan hisleriyle yaşar. Ömrü boyunca elde ettiği her şey ve isteyip de, elde edemediği her şey, duygularımızı oluşturmada sebeptirler sadece. Görevleri budur, başka bir anlamları yoktur onların. Yaşantımızda tek gerçeğimiz hislerdir Tek gerçeğimiz de, ne kadar çöpten minaredir. Duruma ve şartlara göre anında yön değiştiren ve incinince yıkılıp yerle yeksan olan hisler. Bugün nefret edilen yarın sevilen, bugün üzülen yarın sevinen olabilir. Güvenilmez onlara. Öyleyse, onlar da bir hiç değil midir ?… Evet, öyledir…onlar da bir hiçtir. Demek ki tasavvufun dediği hiçlik buymuş dedi kendine, fakat kendisini hiçleştiremiyordu bir türlü …Kulaklarına duyurmak, beynine yerleştirmek için “Yok olana taş değmezmiş, öyleyse sen de yok ol” diye tekrarlıyordu yüksek sesle.

Sevgilerimle

Dyt. Güner Erbay