Annemin dönemine göre ilerici bir kadın olduğunu yeni yeni fark ediyorum.
Kız çocuklarını,  ev işlerinde kendisine yardımcısı unsurlar gibi görmediği ve bu şekilde yetiştirmediği için ilericiydi.
Yemek, bulaşık, temizlik işlerine hiç sürmedi bizi; kendisi bu işleri severek, layıkı ile yapardı, hiç yakındığını görmedim.
Hiç of dediğini ve bıktığına dair yakınmalarda bulunduğunu gözlemlemedim.
Bütün bunları, okumamız ve hayatımıza kendi eğilimlerimiz doğrultusunda yön vermemiz için yapıyordu, belki de.
Belki de, bilinç altında kız çocukları algısı farklıydı.
Etrafımızdaki pek çok anne, yaşıtımız kızlarına ağır ev sorumlulukları yüklerken, o bunları yapmıyordu.
Etrafımızdaki anneler, kızlarının kitap okumasından ürkerken, o bundan rahatsız olduğuna dair garip tepkiler vermiyordu.
12 Eylül döneminde, yaşanacakların kokusunu erken almıştı. Sadece bu konudaki kaygılarını ifade eder, devletin güçlü olduğunu, bizim onu düzeltmek gibi hedeflerimizin başarısız olacağını söylerdi.
Bu konuda da, öngörülerinde haklı çıktı. Siyasi iklim, ona da bizlere de çok acılar çektirdi. Annem; acılara bile bile katlandı, bizse öğrene öğrene…
Bu nedenle, annemi bizden bir iki adım daha önde görüyorum.
Biri gazeteci, diğeri de avukat iki kız çocuğu yetiştiren annem için, kimi zaman hüzün, kimi zamansa mutluluk olduk.
Ama, o bizim için çoğu zaman mutluluktu…Annemin kızı olmak güzeldi.
Galiba ilişkilerde eşitlik aramak yanlış.
O hep üstün olandı…