Dün; genç bir kadının, evindeki 5 Litrelik zeytinyağını satmak için yürüttüğü sohbete tanıklık ettim.
Keşke tanıklık etmeseydim; yüreğimin yağları eridi..
Kadına “zeytinyağını neden sattığı” sorularak, “yemek pişirmek için yağ ihtiyacı olacağı” söylendiğinde, verdiği cevap oldukça dramatikti.
“Bu yağı satıp, 20 litre çiçek yağı alacağım; zeytinyağı benim neyime?”
Gelinen ekonomik kriz, kadınlarımızı bu ince pazarlıkların ve hesapların içine itti.
Mutfaklarında kaliteli ürün ve gıda tüketmek kadınlara lüks oldu.
Yani, yoksulluk kadınların kendi kendilerini ötekileştirmesine de neden oluyor.
Bu sosyolojide nasıl açıklanır; bilemiyorum.
Bir cinsin, kendini kendi kendine ötekileştirmesi az rastlanan bir sosyolojik olgu değil.. Kadınlar ülkemizde böyle yaşıyor.
Bizim kadınlarımız, kendi kendilerini ötekileştiriyor.
Erkeklerin kadınları ötekileştirmesinden daha derin ve dramatik olan da bu.
Kadınların bu edilgen tutumu kırılmadan, demokratik insani ilişkiler ve eşitlik söylemi havada kalır.
Önümüzde bir yerel seçim var.
Kadınlar yine edilgen bir yol izliyor.
Şu ana kadar, Kuşadası’nda kadın belediye başkan aday adayı göremedik.
Yine, meclis üyelikleri için de, şimdilik kadınlardan gelen bir başvuru görülmüyor.
Evindeki kaliteli yağını satan ve kalitesiz yağlarla beslenmeyi kendine reva gören kadınlar; eminim ki, “belediye başkanlığı benim neyime”, “meclis üyeliği beni aşar”, “ben kimim ki, kadınım” diye diye, her türlü şiddete kapı aralamakta…
Oysa; kendimizi ötekileştirmek, kendimize yapılacak en büyük ayıp ve şiddet…