Sevgili okurlar bu günkü yazımda muhalefetin içinde bulunduğu durumu, pratik politikada içine girdiği açmazı ve temel yanlışını ortaya koymaya çalışacağım. Türkiye’de yerel seçimler yaklaşıyor. Seçim sürecine girmişken partilerin politik hamlelerine bakıyorum. Muhalefette olan partilerin hepsi, söyleme baktığınızda, iktidarın bu seçimde bir sarı kart görmesi gerektiğini söylüyorlar ve bunu istiyorlar. Muhalefetin bunu istemesi çok doğal ve eşyanın tabiatına da çok uygundur. Başka türlü bir söylemin sahibi olması düşünülemez.

Buraya kadar her şey normal ve anlaşılırdır. Peki bunun somut olarak karşılığı ve anlamı nedir? Elbette ki yerel iktidarı, il ve ilçelerin ezici çoğunluğunda, muhalefet adaylarının kazanması demektir. Peki bunun başarılması için muhalefetin her türlü özveride bulunarak işbirliği ve güç birliği yapması gerekmez mi? Gerekir. Yapılıyor mu ? Hayır. Ne yapılıyor peki ? Kimisi kalkıp Kadıköy’de aday oluyor. Kimisi de kazanmayacağı yüzde yüz baştan belli olan İstanbul’a büyükşehir belediye başkanlığı için adaylığa soyunuyor. Partilerin böyle davranması, kazanamayacakları yerlerde aday göstermeleri nasıl bir sonuç yaratır? Muhalefetin gücünün bölünmesine ve sonuç almaktan uzaklaşılmasına yol açar mı? Açar. Aklı başında herkes bunu göremez mi ? Görür. Peki beden böyle davranılır?

Sevgili okurlar pratik politik adımlarınız sonuç olarak rakiplerinize yarıyorsa, onun kazanmasına yol açıyorsa yaptığınız bu iş siyasal literatürde ‘ objektif olarak rakibe hizmet etmek ve destek olmak ‘ anlamına gelir ve böyle tanımlanır. Denilebilir ki ” biz muhalifiz, yok bilmem sosyalistiz, nasıl iktidara hizmet etmekle itham ediliriz ” Bu cevabın ve itirazın politik pratikte hiç bir değeri yoktur. Yaptığınız iş sonuç üzerinden rakibinize yarıyorsa (yaramışsa- yarayacaksa ) siz objektif olarak rakibe hizmet etmişsinizdir. Bu iki çarpı ikinin dört etmesi kadar net ve kesindir.

Adınızın komünist ya da sosyalist, ya da başka bir şey olması bu gerçeği değiştirmeye yetmez. Peki ne yapalım denilebilir? Yapılacak şey bellidir. Adımlarınız rakibe yarar sağlamayacak ve hizmet etmeyecek şekilde olmalıdır. Bunun için ” parçayı daima bütüne feda etmeniz” gerekir. Yani aday göstermeniz rakibe yarıyorsa aday göstermemek ve aday olmamak doğru olan yegane tutum olur. Bunu gurur meselesi yapmanın, toplumun geleceğini kişi yada partinin dar çıkarlarına kurban etmenin ne bilimsel ne de ahlaklı bir yanı yoktur. Baş çelişkiyi görüp onu çözemeyenler temel çelişkiler konusunda hiç bir şey yapamazlar. Baş çelişki bellidir. Ve bu baş çelişkinin çözüm yolu bellidir= birlik olmak ve fedakarlıklar yaparak birleşik muhalefet etmek. Buna yanaşmayanlar objektif olarak rakip olana hizmet etmiş olurlar ve bu somut sonucun olumsuz etkilerinden ve böyle adlandırılmaktan kurtulamazlar.

Sevgili okurlar niyet olarak iyi olmanız çok önemli değildir. Niyetiniz subjektif olanı ifade eder. Niyet olarak çok iyi düşüncelere sahip olabilirsiniz, ancak pratikte yaptıklarınız sonuçta rakibe yarıyorsa, toplumun çoğunluğunun çıkarlarına zarar verecek sonuçlara yol açıyorsa, objektif olarak kendi kendinizi yadsımış, niyetinizle ters orantılı işler yapmış olursunuz. İktidar bunca uzun süren ömrünü tümüyle muhalefetin bu güne kadarki bu olumsuz objektif pratiğine borçludur. Parçayı bütüne feda edemeyenler, dar parti çıkarları ve kişisel hırslarına göre pratik politik adımlar atanlar asla bu ülkede iktidarı değiştiremezler ve başarı şansını yakalayamazlar. Birleşik olmayan, parçalı çabalar olumlu ve başarılı sonuç doğuramaz. Bu ; siyaset felsefesinin abc ‘sidir.

Doğan Karaağaç

23 Ocak 2024