Sevgili Mesut Kara’yı, “Kuşadası’nda son dönemde görmüş olduğu ilgisizlik öldürdü” desem, çok da yanlış olmaz.

Bazı insanlar diğerlerinden daha fazla ilgi ve yakınlık istiyor, tıpkı bazı çiçeklerin daha fazla su, güneş ve toprak istediği gibi…

Mesut Kara da, o daha fazlalarla beslenen bir yazardı…

Her ne kadar yalnızlığı seçmiş olsa da, insanların kendisine olan en ufak ilgisi onu çok mutlu ediyordu.

Sosyal medyada da, hep bu türden sevgi ve ilgi açlığını hissettirdi…

Hayat hikayesini okudum…Bir Uyumsuzun Hatıra Defteri isimli yaşamını anlattığı  kitabını kendisine imzalattığımda, imzadan önce şöyle yazmış:

“Değerli gazeteci Zeynep İnak’a düşlerini dilediğince yaşayabileceği özgür yıllar dilerim.”

Ne yazık ki, böyle bir dünya yok…

Bırakın düşlerinizi, sıradan bir günü bile yaşamanıza mani olan bir toplumsal nefret iklimi var..

Mesut Kara’yı bu iklim öldürdü…

Kuşadası’nda sadece bir kaç imza gününe sıkıştırılan edebiyatseverlik, sanatseverlik öldürdü..

Kuşadası Gazeteciler Derneği’ndeki etkinlik davetimize tüm engelleriyle gelen davetliler de ondaki bu kırgınlığı, kızgınlığı hissetti.

Mesut Kara büyük bir ekonomik kriz ile boğuşuyordu.

Mesut Kara’yı bu ekonomik kriz öldürdü…

Kitaplarını satamamak da ölüm nedenleri arasında sayılabilir.

Son dönemde kendisine bir heves, heyecan, motivasyon gelmişti.

Bunda Kuşadası Gazeteciler Derneği’nde olan söyleşinin de rolü olmuştur…

Keşke o motivasyon hep devam etseydi…

Sevgiyle, saygıyla uğurluyorum…