Hatırladığım ilk 23 Nisan bayramları hep kıyafet provaları ile geçti.

23 Nisan öncesi öğretmenlerimizin belirlediği kıyafetleri diktirme telaşı başlardı ve bu bir ay gibi bir süreyi alırdı.

Okul tarafından belirlenen tuhafiyeden kumaşları alırdı annelerimiz; ya kendimiz diktirirdik ya da öğretmenlerimiz devreye girerdi.

Benim ailemde babam, Alsancak’taki ünlü atölyelerde yetişmiş erkek terzisi; teyzelerimin biri ise enstitü mezunu usta kadın terzisiydi. Komşularımızdan da çok dikiş diken vardı.

Provalar sırasında batan iğneler sanki hala tenimde duruyor, ama o kadar heyecanlı olurduk ki bunlara aldırmazdık bile…

En az iki prova yapılırdı ki; dikiş hataları görülebilsin.

Provalar o kadar zevkli olurdu ki, kendimizi podyumda filan hissettiğimiz de olurdu…

Küçük yaşta omuzlarımızın, belimizin önemine varırdık ki; bence, deneyimlenmesi gereken farkındalıklar bunlar.

Şimdi çocukların bu türden farkındalıkları yok ve çoğu obez.

Biz küçük yaşlarda form nedir, nasıl formda kalınır sorusunu 23 Nisan ve 19 Mayıslarda deneyimledik.

Şimdi bile, 23 Nisan kıyafetlerine benzer kıyafetler seçtiğimde, çiçekli böcekli ipek kıyafetlere öykündüğümde, kendimi 23 Nisan çocuğu gibi hissederim.

23 Nisan bizim için unutulmaz bir şenlikti.

Bugünkü törenleri izlerken, aynı renkliliği göremedim.

Çok az sayıda okul sahadaydı.

Bizim dönemimizde, bütün okullar 23 Nisan’a katılır ve bir resmi geçit töreni olurdu. Hatta şehrin ana arterlerinde yürüyüş yaptığımızı hatırlıyorum.

Yürüyüş sırasında ön sıralarda yer almak için kızların uzun saçlı olmasına önem verilirdi. Okulda örgülü olması istenen saçlarımız, o gün salınır ya da topuz yapılırdı.

Saçlarımızın özgürleşmesi, bizim için çok farklı bir farkındalıktı..

Ah işte ben bunları anımsadım…

23 Nisan farkındalıklarımızın bayram günü..