Bizim çocukluğumuzda yeni yıl aileler arasında kutlanan ve içinde bir çok ritüeli barındıran, sade ve keyifli zamanlardı…Genellikle bu türden kutlamalara kayıtsız kalan, yaşamında pek değişiklik istemeyen babam, yılbaşı geldi mi farklı bir adama dönüşürdü…

Bu farklı adamı çok severdik, keşke her gün yılbaşı olsa diye dua ederdik. Yeni yıldan tek dileğimiz buydu..

Babam, o gün evin neşesi haline dönüşür, hepimize küçük hediyeler alır, tombala oynatır, çekilişi kendisi yapar ve ikramiyeleri elleriyle hediye ederdi, Bu arada kendisinin imalatı olan gazozları içer, patlamış mısırları da yanında keyifle tüketirdik…

Her zamanki babam, birden bire Noel Baba’ya dönüşürdü, sanırım yeni yıl onun ruhunu ortaya çıkaran bir bahaneydi, 364 gün sakladığı bir ruh….Sessiz sedasız ve eğlenmeyi sevmeyen ciddi bir babadan , eğlenceli bir babaya dönüşen sihirli bir değnek dolaşırdı aramızda…

Bu sihirli değnek önemliydi…Adeta değişimin silahı gibiydi yılbaşı…Bir atışta eski kalıplaşmış insanlar gidiyor, yerlerine eğlenceli, keyifli insanlar geliyordu…Bir süre de olsa bu değişim hepimize iyi geliyordu.

Normalde babamın bizleri eğlendirmek için çaba harcadığına pek tanık olmayan bizler, o yılbaşı gecelerinin keyfini bir daha yaşamımızın hiçbir döneminde bulamadık…Ya değişim çok abartılıydı, ya da yeterince samimi değildi…

Öyle ki, şimdiki eğlencelere bakınca çoğunun samimi olmadığını sadece gösteriş için eğlenmiş olmak için eğlenildiğini gözlemliyorum.

Kimseye göstermek, burnunun ucuna sokmak zorunda olmadığımız, o bir gecede değişen babamın yaşattığı yılbaşı geceleri neredeydi?

Nereye saklanmışlardı ki, bir sürü samimiyetsiz topluluk, garsonların hizmetiyle mutlu olan efendiler dolaşıyordu ortalıkta…

Bir de, bize gönüllü garsonluk yapan, gazozunu kendi elleriyle hazırlayan, tombalada çıkan rakamları okuyan, canım babamın 40’lı yaşları geliyor gözümün önüne…

Yıllar geçiyor ama mutluluk anları unutulmuyor, hele de çocukluktaki mutluluk anları…