Gazetecilik bir halkla ilişkiler işi değildir ama nedense hep halkla ilişkiler ile karıştırılır, hep bir fotoğraf makinesi ile simgelenir…

Oysa, gazeteciliği halkın yararına olarak, çevremizdeki olan biteni aktarma görevi olarak görmekteyim…

Olan biteni görüntülemek, belki halkla ilişkiler işi olabilir ama gazetecilik için görüntü yetmez.. Görüntünün arkası da önemlidir.

Bizim görevimiz mesaj iletmek, iletilen mesajların yerine ulaşıp, ulaşmadığını takip etmek…

Benim için de gazetecilik bu çizgide oldu hep…

Mesajlarınızı iletmeye çalıştım, içine kendi yorumlarımı da ekledim kimi zaman…

Yorum yaparken, dürüst davranmaya çalıştım, umarım başarabilmişimdir.

Gelinen noktada, gazetecilik, fotoğrafçılık ile simgelenecek bir durum değil, fotoğraf makinelerinin görüntüleyemediği çok gerçek var…

Özellikle son dönemde çok az kişi fotoğraf karelerine girmek, pek az kişi de mesaj vermek istiyor.

Toplumumuz içine kapandı, basın mensupları görüş belirtmeden kısmen de fotoğraflarla haber yapmayı tercih etmeye başladı.

İki söz etseniz, ya suçlu ilan ediliyorsunuz ya da linç ediliyorsunuz.

Gazetecinin görüş belirtmesi günümüzde suç haline dönüştü, oysa 10 Ocak Gazetecilerin fikir işçisi sayıldıkları günün yıldönümü.

1961’deki 212 sayılı yasa, gazetecileri, muhabirleri fikir işçisi sayar ve onlara erken emeklilik, gece çalışmalarında tazminat, ölüm aylığı gibi ayrıcalıklı  haklar  tanır..

1971 yılında bu yasa da değiştirilir ve gazetecilik sıradan bir eylem haline dönüşür..

Gazetecilik sıradan bir iş değildir, herhangi bir makine ile simgelenemez, fikir belirtmeden gazeteci olunmaz, mesaj vermeden muhabirlik ve habercilik yapılamaz…

Tüm bu düşünce ve duygularla meslektaşlarımı kutluyorum..

Fikriniz bol olsun…