Yunanistan’ın adası Santorini’deki depremlerin ardından başlayan felaket senaryoları,  6 Şubat anmalarını çok daha anlamlı hale getirdi.

Dün etkinliklerin çoğunu takip etmeye çalıştım ama yetişebilmek ne mümkün.

Kuşadası İbramaki Sanat Galerisi’nde düzenlenen Deprem konulu panelde mozaik sanatçısı Menel Hüzmeli’nin anlatımları etkileyiciydi. Depremi yaşamış olmak sanatçıda duyarlılıkların artması anlamına gelmiş. Akşam da müzik ile depremde kaybettiklerimizi anan Türk Anneler Derneği Kuşadası Şubesinin medeniyetler korosu vardı. Burada da sanatın duyarlılıkların üzerine inşa edildiğini görmüş olduk.

Ne yazık ki, binalarımız duyarlılıklar üzerine inşa edilmiyor. Daha çok para hırsı ve kar üzerine inşa ediliyor. Ne zaman ki binalarımızı bir sanatçı duyarlılığı ile inşa edeceğiz o zaman depremden korkmamıza gerek kalmayacak. Bu anlamda deprem denilince aklıma fizik mühendisleri ve deprem bilimciler gelmiyor nedense…

 Depremde ölen annelere, çocuklara, insanlara söylenen şarkılar, ağıtlar ve yazılan roman ve şiirler geliyor.

Bu anlamda, Türkiye’de deprem gerçeğini anlatan bir edebiyata, sanata ihtiyaç olduğunu düşünüyorum. Belki insanlara böyle ulaşabilir ve bina alıp, satacakların ruhuna hitap etmiş olabiliriz.

Özetle şunu söylemek istiyorum; kuru bilgilerle depremlerin önüne geçemeyiz.

İnsanca duyarlılıklar olmadan bu mücadele başarılı olamaz.

Eli kalem tutan insanlarımızın, yazarlarımızın, sanatçılarımızın kalıcı eser bırakması elzem.

Esas bina, kültür ve eğitimdir…