Kuşadası’nda pek çok heykel var.

Bu heykellerin ne denli işlevsel olduğunu zamanı geldiği gün anlıyoruz.

Örneğin; Bülent Ecevit ve Rahşan Ecevit heykeli, kendi adlarına verilmiş bir parkın köşesinde Sevgililer Günü’nde hatırlanmayı bekler gibi..

Belki birileri onları da görür ve bir çiçek bırakır..

Heykelleri bırakın da, dün itibariyle yaşayan sevgililerin durumu neydi?

Dün sokaklarda el ele gezen sevgililer gerçekten güzel görüntüler verdi.

Bazıları kendini kaptırmış, her şeye rağmen aşkını yaşıyordu.

Bunca ekonomik zorluğa ve hayatın giderek çekilmez hale gelişine rağmen el ele…

Bunca kötülüğün, fesatlığın, ihanetin, cehaletin ve rekabetin olmasına karşın, el ele.

Bunca dikkatsizliğin, nezaketsizliğin, kabalığın olmasına karşın, el ele..

Belki de aşkı aşk yapan da bu el ele meydan okuma hali…

Ancak, şunu söylemeliyim ki, yaşadığımız topraklarda el ele dolaşmanın ne denli zor olduğunu Kuşadası dışında yaşayanlar daha iyi bilir.

Bu nedenle de, Kuşadası’na aşkın kenti diyebiliriz.

Hesap vermeden gezip dolaşılabilecek bir şehir Kuşadası, iyi ki var.

Hatta kendi kasabalarında sokağa çıkamayan, adım atamayan sevgililerin kaçak buluştukları yer de diyebiliriz.

Kuşadası aşk için ideal bir kent, belki bu yüzden Bülent Ecevit ve Rahşan Ecevit heykeli çok yakışıyor; Kuşadası’na…

Balıkçı kasabası zamanından bu yana kim bilir kaç sevgili için sığınak oldu…

Olmaya da devam etmekte…