Çocukluk anılarım gündeme gelmişken oradan devam etmek istiyorum.

Böyle soğuk havalarda; insan, çocukluğunda nasıl ısındığını hatırlamak istiyor.

Benim çocukluğumun ilk yıllarında mangallar vardı.

Taşıması oldukça kolay, odadan odaya geçiş olanağı tanıyan, çok pratik ve işlevsel ısınma araçlarıydı.

Hem de o kadar zariftiler ki, ben onları süs için ortaya bırakılmış sanat eseri zannederdim.

Geniş odaların ortasında bir sehpa gibi yaylanarak, dururlardı.

Özellikle; uzun ayaklı olanları, tam bir görsel şölen sunardı.

Mangalların; bir de ızgaraları vardı, üzerinde çeşitli pişirme işlemlerinin yapıldığı, ya da güğüm denilen uzun boylu sürahi görünümlü, kulplu bakraçların su ısıtarak bir başka işlevi yerine getirdiği, şahane kaynama sesleri ile bir başka müzik ve keyif uzanırdı yaşamımıza…

Benim kömürlerin devşirildiği maşalara özel bir ilgim vardı...Bazıları kısmen bir başka sanat eseri gibiydi, ucu desenlerle işlenmiş bakır olanları vardı…

Mangal keyfinin ardından, soba dönemine geçildi ki, bu dönem demir döküm sobaların sanatsal görünümü ile mangalları aratmadı diyebilirim.

Sobaların en güzeline annem meraklıydı; gidip, bir arsa parasına soba alabilirdi…İki katlı, demir döküm sobası Söke’de parmakla gösterilirdi…Ağırlığı 200 kiloyu bulan sobalar vardı ki, bunlar neredeyse ev ile bütünleşirdi.

Sobaların yerini klimaların alması ile görsel şölen sona erdi..

Doğal gaz, kalorifer bu sanatsal ısınma yöntemlerine son verdi..

Şimdi şuracıkta bir mangal olsaydı da, kömürlerini ince zarif maşalar ile okşayabilseydim…

Ne yazık ki, şimdi elimizi sıcağa değdirme imkanı bile vermeyen ısıtıcılarla baş başayız.