Ramazan Ayı giderek derinleşen yoksulluğa keşke çözüm olabilse..

Keşke eskiden olduğu gibi komşusu aç iken kimse yatağa tok giremese…

Demek ki, o dönem toplum bu kadar çürümemiş, insanların komşularını düşünme gibi bir lüksü varmış.

Komşu komşunun külüne muhtaçmış...

Ne yazık ki günümüzde bu türden ritüeller ortadan kalktı, herkes kendi yaşam telaşında..

Ekonomik koşullar çok zorlaştı ve alım gücü düştükçe insanların komşuluk ilişkileri de bozuldu…

Eskiden iftar yemekleri böyle kalabalık sofralarla alanlarda ve meydanlarda kurulmazdı.

En fazla bir komşunuzu iftara davet ederdiniz, o da sizi çağırırdı belki..

Sahura birlikte kalkan aileler vardı ve hiç unutmuyorum; çaydanlığı ve tepsisi elinde evden eve aş aşıranlar vardı..

Ev duvarları şimdiki gibi yüksek değildi, herkes herkese bir şeyler uzatabilirdi.

Bizim de üzerinde saksıları olan böyle bir bahçe duvarımız, ayırırdı komşularla aramızı.

Oradan çaylar, börekler uzatılırdı…

Ne hoş zamanlarmış, insan yeni anlıyor kıymetini…

Şimdi komşuluk ilişkilerinin bitmesi ile bu birlikteliği belediyeler iftar yemekleri ile üstlenmeye başladı..

Komşular ancak bu yemeklerde birbirini görebiliyor olabilir..

Başka türlü birbirini görmüyor da olabilirler..

İşte kısa bir sürecin değişik sosyal sonuçları…

Komşuluğun yiten hikayeleri..