Ramazan ayının en önemli ritüellerinden biri de, uzun yıllar Kuşadası’nda işlettiğimiz matbaadaki “imsakiye” basımlarımızdı.

Uzun yıllar bu tür basımları yaparak, ekmeğimizi kazandık.

İmsakiye basımlarının bir ailenin değil, bir kaç ailenin evine üç beş ekmek daha fazla getirdiği günlerdi onlar…

Yani Ramazan Ayı bereketi ile gelirdi ve bizler gece gündüz matbaamızda imsakiye basarak, bu süreci değerlendirmeye çalışırdık.

Dün Kuşadası İlçe Müftülüğünü ziyaret ederek, iki adet imsakiye alıp, arşivime bıraktım, okuyucularım için de paylaşım yaptım.

Eskiden kapımıza doluşan Kuşadalılar imsakiye talebinde bulunurdu.

Yılbaşı geldiğinde de bloknot, takvim ve ajanda kuyruğu oluşurdu…

Ama imsakiyenin başka bir özelliği daha vardı, fırınlar çok miktarda bastırır, pide poşetlerinin içine bırakarak, müşterilerini bir de bu şekilde ödüllendirirdi…

Her fırının ekmeklerin üzerine etiket bastırdığı günlerdi onlar.

Bir başka dönemmiş o dönem ve biz ekmeğimizi helalinden kazanmanın gururu ile evimize dönerdik.

Bu dönemlerde Söke’ye gece dönmem gerektiğinde, araç bulamaz, Şoförler Odası Başkanı Hüsnü Öten’den destek isterdim.

Sağolsun hemen araç gönderirdi.

Bir kadın olarak yıllarca matbaa işlettim, gazete çıkardım..

Zorluklarını da, keyfini de en iyi bilenlerdenim.

O nedenle çok laf değil, çok iş benim hayatımın odak noktası oldu…

Bugün hakkımda ne söyleseler gülüyorum.

Fabrikada yanarak ölen işçisinden, evde kocası tarafından her gün dayak yiyen kadınına, hayatın her alanında mücadele vermenin önemini bildiğimi sanıyorum.

Emeğin değerini hafifletmem söz konusu bile olamaz ama en abartılı sözleri en az emek verenlerin söylemesi de çok garip…

Biraz araştırıp, kişiler hakkında öyle hüküm vermek gerek ama hüküm vermek kimin haddine…