Kuşadası’nda çok fazla kaçak yapılaşma var.

Bu yılların birikimi ve tabi ki sık sık imar affı çıkaran mevcut genel iktidarın zaafı.

Kuşadası’nda da imar affı beklentisi ile, binalarına kaçak kat çıkan binlerce kişi oldu.

Bunlarla nasıl mücadele edeceğiz derken, kaçak yapılarla mücadele etmenin kişiye, onun unvanına ve mesleki kariyerine göre mücadele olmaması gerektiğini unutmamalıyız.

Zaten sıradan bir işçinin; ne evi, ne de kaçak katı var.

Kaçak katların çok büyük bölümü ekonomik durumu çok iyi olan kişilere ait.

Bu kişilerin mesleki durumları ve unvanları, ünlü olup, olmamaları fark etmiyor.

Adamlar, mesleki kariyerlerine bakmadan kaçak kat gerçeğini kabullenebiliyorlar.

Ben Cumhuriyet Mahallesi Devrim sokaktaki işyerimi aldığım zaman apartmanımızın en üst yarım katının kaçak olduğunu ve orada tavuk beslendiğini gördüm.

Beni de bağlayacağını düşünerek, (ortak kat mülkiyeti nedeniyle) 2011 yılında belediyeye şikayet dilekçemi verdim. Kullanım alanından çıkardım.

Herkesin böyle yapması gerekiyor.

Benim gazeteci olmam, kaçak katın olduğu bir apartmandaki olan bitene göz yummam anlamına gelmez.

Zaten ülke bu hale bu yüzden geldi.

Herkes unvan peşinde koştu.

Şöhret sahibi olmak istedi.

Böylelikle her yanlışının af edileceğini düşündü.

Bu ülkede fakir fukara bir kümes bile alamazken, ben apartmanımda çatıya kümes kuranlara geçit vermedim.

Hepimizin yapması gereken de bu olmalı.

Gelelim nizami olarak her üç beş yılda yapılan imar aflarına.

Esas sorun budur.

Kimse belediyelere çamur atmasın.

Çamur döner dolaşır çamur atanlara bulaşır…

Evimizin her yeri ile oynuyoruz.

Bu bitmedi, müştemilatlarla işgalci bir tavır sergiliyoruz. Sonra da mağduriyet edebiyatı yapıyoruz.

Halk duvar bile öremezken, biz örülmüş duvarları yıkarak şov yapıyoruz…

Kocaman kocaman adamlar olarak…