Seferihisar’da ortalık alev alev. Yangın 3. gününde hala kontrol altına alınamadı.

Dünyanın en büyük yangını 8-10 Ekim 1871’de Amerika’nın Chicago şehrinde yaşanan bir yangındı. Yangın sonucunda yaklaşık 300 kişi öldü, 17.000’den fazla yapıyı içeren kabaca 33 milkare (85 km²) alan zarar gördü ve 100.000’den fazla kişi evsiz kaldı. Yangın, şehir merkezinin güneybatısındaki bir mahallede başladı.

Türkiye’nin en büyük yangını ise, Antalya’nın Manavgat ilçesinde 28 Temmuz 2021’de yaşanan yangın felaketi tam 10 gün, 220 saat sürdü. 60 bin hektar alan, onlarca köy alevler altında kaldı; kaybettiğimiz canlar ve umutlar hepimizde derin yaralar açtı.

Seferihisar’daki yangından bu yana Kuşadası semalarında uçan uçakların sesleri ile uyanıyoruz.

Sabahın erken saatlerinde başlıyor bu ses ve gece hava tam kararana değin devam ediyor…Saat başı bir uçak sesi işitiyoruz ve bu sesler, nasıl olağanüstü bir süreçten geçtiğimizin habercisi…Balkonda oturamıyoruz, koku o kadar net ve yakıcı ki…Bir şeyler yapamamanın utancı ondan daha yakıcı.

Bir süredir pencere, balkon kapısı açamıyoruz ve verandada keyif yapmaktan da imtina eder olduk...Belki yüzyılın utancı budur...Belki de çaresizlik bu duyguyu daha da derinden hissetmemize neden oluyor.

Tam bu sırada; Kuşadası Belediyesi’nden gönderilmiş su tankerlerinin yangın yerinde olduğunu öğrenip, seviniyoruz.

Komşunun evindeki yangına kayıtsız kalınmamış.

Bugünlerde hem Ürkmez, hem de Kuşadası tatilin değil, hüznün kentleri…

Böylesi günlerde yapılacak tek şey, dayanışmak, haber yapmak bile bir nebze olsun insanlığımızdan.

Yapmayanlar da , normal hayata devam edenler de var…

Onlar insan değil mi?

Elbette insan ama duyarlılıklar farklı, yaşama dair sorumluluklar farklı…