Geçen gün yaşadığımız Leman Dergisine yapılan saldırı, tam da Sivas katliamının yıldönümüne denk geldi. Acaba tesadüf mü?

Karikatürü inceledim…Musa ve Muhammed isimleri ile bir metafor yaratılmak istenmiş…Dinlerin kurucularının isimleri üzerinden bir mesaj verilmiş…Mesaj, savaş karşıtlığını amaçlamak isterken, neredeyse yeni bir savaş başlatabilirdi. Bu anlamda  söz konusu karikatürü amacını aşmış, istediğini anlatmakta abartıya kaçmış, tahrik etmese bile en azından üzecek bir çizim olarak değerlendirdim.

Tahrik olmak bizim toplumuzun en büyük zayıflığı.

Biz her şeyden tahrik olabiliyoruz.

Diğer toplumlar neden bu kadar kolay tahrik olmuyor, bunun araştırılması gerekiyor.

Sanırım, eğitim ve kültür meselesi.

Kadın bedeninden tahrik olup, cinayet işleyenlerin indirim aldığı bir ülkede, Sivas Madımak katliamı sonrasında da 32 aydının katilleri salınarak, zaman aşımına uğratıldı.

Dün Leman Dergisi olayında bir kişi ölseydi, bu da eminim tahrik ile gerekçelendirilecekti.

Sevdiği kız tarafından ret edilen erkek de hayır yanıtından tahrik olmasa katil olmayacaktı.

Öncelikle, toplumsal DNA’mızda bulunan “tahrik virüsü” ile mücadele etmemiz gerekiyor.

Biri bize yanlış yaptığında tahrik olup, küfür etmelerimiz, saldırganlaşmalarımız;  sosyal medyada, kahvede, yolda, trafikte sorunlarımızı katmerli hale getirmekte.

Elbette dini ya da siyasal kalıplarımıza uymayan durumlarla hayatımız boyunca çok karşılaşacağız.

Tahrik olmadan olayları değerlendirme kabiliyetimiz, ne denli gelişmiş bir toplum olduğumuzun göstergesidir.

Hep tahrik olmalarımız ise, gelişmiş bir toplum olamadığımızın kanıtı.

Sivas katliamının 32 yılında hala ders çıkaramamış olmamız ise, ne denli üzücü.

Ders çıkaramayan toplumlar, acı çekmeye mahkumdur..