Gezegenimizde bunca keşmekeş, bunca sorun, çatışmalar, savaşlar, adaletsizlikler, yoksulluk, trajedi ve yıkımların tarih boyunca sürgit olması aslında bir zorunluluk değildir. İyi ve güzel bir Dünya düzeni ve mutlu bir insan popülasyonu yaratmak ve oluşturmak imkansız değildir. Bu mümkündür. Ve insanlık er geç bu düzleme gitmek zorundadır.

Türümüzün önünde iki yol bulunuyor. Türümüz ; Ya iyilerin iyilik düşü tüm insanlığın kollektif düşü ve düşüncesi haline gelip iyi ve yaşanılır bir Dünya düzenine ulaşacak… Ya da ikinci yol olan (türümüzün kendi yaşamı dahil ve başta olmak üzere) tüm canlı türlerin ölümü söz konusu olacaktır. İyi bir dünya ve gelecek yaşamının önünde engel nedir? Bu soruya açık olarak engel insan doğasıdır cevabını verebiliriz.

Gezegendeki sorunlu yaşama, sınıflar ayrımına, savaşlara, yıkımlara vb. yol açan ve sebep olan tek olgu insanın ta kendisidir- yani İNSANIN KENDİ DOĞASIDIR. Bencil doğamızın doyumsuzluğu tüm sorunların ana kaynağı ve dinamosudur. Peki bu doyumsuzluğu ne ile açıklamalıyız? Hayvansal özden ayrılarak yeni bir yol ayrımına girmiş olan türümüzün insanlaşma yolculuğunda henüz önemli bir mesafe alamayışı ile açıklamak dışındaki izahlar yetersiz ve kusurludur. Tek isabetli ve ikna edici izah ; Henüz hayvansal öz ve zeminden pek kopamayıp, uzaklaşamadığımız gerçeğidir. Evet, insanlaşma yolculuğundayız. İnsanlaşma devam ediyor. Ancak bitmiş tamamlanmış bir süreç olarak bakmak yanıltıcıdır. İnsanlaşma devam eden bir süreçtir. Tam ve tamamlanmış bir insan türünden söz edilemez. İnsanlaşmışız iddiasında bulunabilmek için toplumsal yaşamda orman yasalarının olmaması, terk edilmiş olması gerekir. Oysa gezegenimizin her metresinde her kent ve mahallesinde, her sokak ve hanesinde orman yasası tüm yan ve yönleri ile işlevseldir. Böyle olunca da hayvanlar aleminin temel yasası olan orman yasası sürdükçe – aşılmadıkça tamamlanmış bir homojen insan popülasyonundan söz etmek gerçekçi olmaz.

Türümüz esas olarak geldiği kökenden- havzadan fazla uzaklaşamadığı için orman yasasını terk edemiyor. Peki bu nasıl yaşam buluyor, toplumlar yaşamında nasıl ifadesini buluyor? Doyumsuzluk ile. Doyumsuz insan doğası sınırsız ekonomik büyüme yarışını ve arayışını sürdürmektedir. İşte bütün sorunlar da bu hayvansal – özsel yaklaşımın sonucu var olmakta ve sürmektedir. İnsan soyu henüz olgunlaşmış değildir. Ölçüsüz üreme ile nüfus artışına ve sorununa yol açan bizleriz. Nüfus artıkça ihtiyaçlarını karşılamak için arayışlara giren, kendi türünden olan başka topluluklara saldıran , onların ocağına incir diken, yıkımlar ve katliamlar yapan da yine biziz – insan türüdür. Bunları yapmak, başka toplumların yaşamını zehir zemberek yapmak ve kırıma uğratıp yok etmek için yapay- uyduruk gerekçeler üreten, dinsel soslar, ırksal kurgular, üstünlük savları gibi mitsel kurgular yaratanlar da yine insan türüdür. Neden peki? Bu soru çok saçma. Bir sırtlan gurubuna ” neden geyik sürüsüne saldırıyorsunuz ” sorusu ne kadar saçma ise bu soru da o kadar saçmadır. Yani sorunun cevabı oldukça basittir. Biyolojik güdülerin güttüğü insan türü bu güdüleri insanlaştıramadığı için gezegeni yaşanmaz kılmaya devam etmektedir. Şimdi altın, gümüş vb. yenilmez ve içilmez elementlerin parıltısında kendinden geçen türümüzün basitliğini ve bu basitliğin türümüzün başına ördüğü çoraplara, yol açtığı içinden çıkılmaz kısır döngüye eğilelim. Daha incelikli, deyim uygunsa mikroskobik bir yakın bakışla parıltı ve şaşaanın, beğenilme , üstünlük sağlama ve taslama arzusunun nasıl şekillendiğini ve bu beğenilme arzusuna yol açan insan türünün özgüvensizliğini- güçsüzlük duygusunu ve zayıf karakterini irdelemeğe çalışalım. Doğan Karaağaç 27 Ağustos 2025