İnsanlar sınırlarını bilmedikleri sürece; “sevgiyi, aşkı ve arkadaşlığı” doğallığıyla yaşayamaz.
Zamanla insanın en iyi arkadaşı “sıkmayan, hesap sormayan, çok sorgulamayan, anı yaşayabildiği her canlı” olabiliyor.
Kiminle anı yaşayabiliyorsam, o kadar kendimi iyi ve sevginin içinde hissediyorum.
Hayvanlar da “an”ı yaşayabildiklerimden.
Sormuyor, sorgulamıyor, suçlamıyor, hesap sormuyor; eğer izin vermezseniz, rahatsız etmiyorlar.
İnsanlar öyle mi? İnsanlar çok şey isteyen ama bir şey vermeye gelince, o kadar cömert olmayan canlılar.
İnsan ilişkilerinde doğallığı yaşamak zor…
O nedenle de, her geçen gün, insan- hayvan sevgisi çoğalıyor ve derinleşiyor. Neden böyle demeye gerek yok…
Ancak, ben bu ilişkide de insanların “insan” ilişkisinden gelen bazı zaafiyetlerini hayvanlara dayattıklarını düşünüyorum…
Hep bir sadakat beklemek gibi. Hayvan sanki malımız.
Oysa, sevgi köleler yaratmaz ya da kapınızda yatacak canlılar üretmez.
Bugün; kapısının önünde havlayan bir köpek sesi ile güvende olduğunu düşünen, ona minnet duyan ve sırf bu yüzden besleyen binlerce kişi var…Bunun sevgiyle bir alakası yok. Yine; zaman zaman ulaşımda kullandığımız zavallı atlar…Yarış atı yaptığımız üzerine kumar oynadığımız canlar…
Kuşadası’nın simgesi faytonların kaldırılması zamanındaki tartışmaları hatırlayın.
Bu atların akibetinin kötü olacağı söylenmiş, yazılmış ve faytonların devamı için gerekçe üretilmişti.
İnsan ilişkilerinin odağında “faydalanmak” olduğu sürece “hayvan sevgisinden” söz edebilmek güç.
Ben şu aralar, “anı yaşayabildiğim, kendimi rahatsız hissetmediğim her ilişkiden sevgi üretebiliyorum”
Hayvanlar da buna dahil…Bugünü çok abartmamak lazım…