Meslek hayatımın sevgi dolu öyküleri de var.

Belki de 30 yıldan bu yana tanıdığım, görüştüğüm okuyucularım var.

Bunun ne demek olduğunu çok az kişi anlar.

Bugün bir okuyucum ziyaretime gelerek, 14 Şubat hediyeleri verdi ki, çok duygulandım.

Bu okuyucumun ismi Mahmut Benek, Siirtli bir kader kurbanı. Yaklaşık 25 yıl cezaevinde yatmış. Bu hükümlü Aydın Cezaevinde de unutulmaz olaylar yaşamış, işkenceye tanıklık etmiş, başına türlü belalar almış bir çilekeş.

Benim onu tanımam, mahkum yasasından faydalanarak, Kervansaray önünde seyyar satıcılık yapması ile başladı.

Rahmetli Suyolcu’nun izni ile kendisine seyyar satıcılık yapması için yer verilmişti. Araya Savcı ve Kaymakam girmiş, uzun soluklu bir yer tahsisi sağlanmıştı.

Sonra Kadınlar Denizi’nde kalıcı ve izinli bir büfe verildi, kendisine.

Yakınlığımız hayat hikayelerimizin çeşitli köşelerinde kesişti.

Sık sık yanıma gelir, üst düzey yetkililere şikayet dilekçelerini yazdırırdı.

Bugün; manevi değeri büyük 14  Şubat hediyeleri ile yanıma gelerek, eski günleri yad etti.

Fuat Akdoğan zamanında kaldırılan büfesi için ona çok destek vermişim. Gazete küpürlerini sakladığını söylemesi beni daha da duygulandırdı.

Bir sınır çatışmasında babası vur dediği için kan davalısını vuran bu adam aslında çok duygusal bir insanoğlu.

Bugün 90 yaşında olmasına karşın, hayatla mücadeleye devam demekte ve bir fincan kahvenin hatırını bilmekte.

Birazdan bana getirdiği hediyeleri de sizlerle paylaşacağım.

Bir gazetecinin gördüğü sevgi ve saygıyı anlatmak ayrı bir mutluluk ve gurur.

Bazen insan yaptığı işe bir kez daha aşık oluyor.

Ben de galiba işime aşığım.

Mahmut Benek abime bana yaşattığı bu güzel 14 Şubat öyküsü için teşekkür ederim.