Her kriz, her bireyde farklı etkiler yaratıyor.

Ekonomik kriz; kiminde bunalım, kiminde ise yaratıcılık ve yeteneklerin ortaya çıkması olarak tezahür ediyor.

Dün sahilde yürürken, ekonomik krizi aşmak için mücadele veren insanlara rastladım.

Çoğunun yaşı 35’i geçmiş.

Çoğu da delikanlı çağında değil.

Ama sol yanındaki cevahir solmamış.

Kimisi keman çalıyor, kimisi sazının tellerine vuruyor.

Görmemek, duymamak elde değil.

Bazen sadece sesleri duymak gerekir ve o da yeterli gelir.

Son dönemde etrafımda çırpınan kuşların, yeniden açmış çiçeklerin ve tüm canlıların sesini duymanın ne kadar önemli olduğunu saptıyorum.

Hayata tutunmak için deniz kenarında keman çalmak çözüm aramanın en naif halleri…

Ama önemli olan çözüm aramak.

Nerede aradığımızın hiç önemi yok.

İşte Kuşadası’nı bunun için seviyorum…

Çözüm arayan insanlara alternatifler sunabildiği ve çoğunlukla da başarılı olduğunu görüyorum.

Anadolu’nun herhangi bir kasabasında deniz kenarında tek başına keman çalan bir kadın görebilmek oldukça zor…

İşin güzel tarafı da bu kadınlara en çok kadınların yanaşıp, tebrik etmesi.

Dün yanına yanaşarak, tebrik ettiğim Sibel Yener isimli hanım, şimdilik sadece 10 eseri icra edebildiği kemanı ile yeni bir hayat kurmayı amaçlıyor.

Sevgili Sibel hanıma, güzel keman resitali için teşekkür ederim.

Kemanıyla hayata bir ses verebildiği için, çok teşekkürler.