Benim balkonuma bir çift kumru yuva yaptı. Önce çok kızdım. Yuvayı bozup kumruları kovmak istedim. Sonra rahmetli annemin bir sözü aklıma geldi. “Allah; yuva yapanın yuvasını yapar, yuva yıkanın yuvasını yıkar” derdi. Elim varmadı kumruların yuvasını bozmaya. Bir sabah baktım yuvada bir yumurta var. Ertesi günü bir yumurta daha yumurtladı dişi kumru. O andan itibaren o yumurtaların üstüne öyle bir sabırla yattı ki anneliğine hayran kaldım. Ben dişi kumru yalnız başına kuluçkaya yatıyor sanıp onun için üzülüyordum. “Zavallı kuş açlıktan, susuzluktan ölecek. Bacakları ve kanatları tutulacak, yürüyemeyecek, uçamayacak” diye dertlenirken başka bir kumru gelip nöbeti devraldı. O zaman gelen kumrunun erkek olduğunu anladım. Tam onbeş gün dişi-erkek nöbetleşe yattılar yumurtaların üstünde. Onbeşinci gün iki yavru çıktı. Kumrular yine nöbetleşe yuvaya yiyecek taşıyor, yavruların ağzına vererek besliyorlardı. Her sabah uyanır uyanmaz ilk işim kumruları izlemek oluyordu. Her geçen gün onlardan yeni şeyler ögreniyordum. Rahatsız olmasınlar diye balkonuma çıkmıyordum. Oysa bütün erzağım bakonumdaki dolabımdaydı. Çamaşırlarımı da onlar gidene kadar odaya açtığım çamaşırlıkta kuruttum Ve tam onbeş gün sonra da bu yavrular uçup gittiler. Bir daha da dönmediler. Google’dan araştırdım. Kumrular yılda iki kez kuluçkaya yatarmış. İki yumurta yapıp üzerinde onbeş gün yatarmış. Ve kumrular çift gezerlermiş. Ben aynen bu sürecin canlı tanığıyım. Dişi kumru acıkınca erkek kumru kuluçka nöbetini devralıyor. Dişi kumru bir süre gidip karnını doyuruyor ve hareketsiz kalan vücudüna bir tür spor yaptırıyor. İnsanların hayvanlardan öğreneceği çok şey var bence… Yasemin Evren