Şu ortamda yaptığımız haberlere bakıyorum da, insanın mutsuz olması kaçınılmaz hale geliyor. Gece yarısı eski eşinin kapısı önünde pusu kuran erkekler, eski eş kurşunundan son anda kurtulan kadınlar, kurtulamayıp can veren başka erkekler…

Vuran da erkek, vurulan da erkek… Eski eş dehşetinin yaşandığı yer, Düşler Sokağı Derneği’nin hemen önü. Bana haberi veren de Düşler Sokağı Derneği Başkanı Arzu Kalender...Kuşadası’nın bu noktasında hep eşlerinden ayrılmış kadınların kaçak göçek yaşamlarına tanık oldum. Çoğunun da öyküleri birbirine benziyor.

Birbirine çok benzeyen hayatlarımız var…Bu kadar benzerlik iyi bir şey değil...Fabrikadan çıkmış gibi aynı tip adamlar, aynı tip kadınlar, aynı olayları yaşıyor… Bazen kendi kendime soruyorum…Bu toplum hiç mi başka öyküler üretemez…Kuşadası’nda kan davaları, eski eş cinayetlerinin göç ile birlikte tavan yapması şaşırtıcı olmamalı...Sosyolojik bir gerçeklik, insanlar göç ettikleri yerlere öykülerini de getiriyor…Kendilerini fiziken bir yerden bir yere kaçırmaları yetmiyor…

Geçen gün İsmail Cem Meydanındaki güvercinlerin çalınması ile ilgili yazımda heykeltraş Dicle Akça çok güzel bir anekdot anlattı…İsmail Cem meydanına bir dönem kamera konulmuş, güvercinleri kimlerin çaldığını saptamak için… Şehrin her yerini kameralarla donatsak, nasıl öyküler çıkar acaba?

Her toplum kendini aşamamış bireyler tarafından aşağıya çekilir…Yoksa, her toplum sürekli aşağıda yaşayamaz… Güvercinleri çalanlarla, içimizdeki mutluluğu çalanlar aynı kişiler…Bir türlü kendisini aşamayan bireyler…Kadın-erkek ilişkilerinde ayrılmayı bilemeyenler, dost kalmayı güvercinlerden öğrenemeyenler bize mutsuz haberler yaptıranlar, yaşam sevincimizi unutturanlar……vs.vs…