Dün gece KUAKMER’de İşçi Filmleri Festivali’ni izlerken, yıllar sonra yazlık sinema keyfinin hayatımızın ne büyük hazzı olduğunu anladım…

Kuşadası’nda Seçkin Sitesi’nde izlediğim yazlık sinemalar en sonuncusuydu.

Daha önce İzmir Kahramanlar’daki yazlık sinemalar kalmış belleğimde..

Dayımın evinin balkonu yazlık sinemaya bakardı.

Ya minderimizi alıp salona geçerdik, ya da balkondan film izlerdik.

KUAKMER’de dün geceki filmin benim için şöyle bir özelliği vardı.

Hatay depremini anlatan Karanlığa Şarkı Söylemek isimli film, bir kaç yıldan bu yana bağlantım olan Hataylı depremzedeler ile olan anılarımı hatırlattı.

Küçük bir kız çocuğunun ekrandaki görüntüsünü LİLA diye çağırmak istedim.

Filmde seslendirilen şarkıların bir bölümü Arapça idi…Aşık Veysel’in Benim Sadık Yarim Topraktır türküsü de içli bir deprem şarkısı haline gelmişti.

Hatay Akademi Orkestrası depremden sonra yurt dışı ve yurt içi konserlerini, Hatay’da Kültür Merkezi oluşturmak için düzenlemiş.

Umarım amaçlarına ulaşırlar.

Depremde yok oldu sanılan orkestrayı, depremzede yakınları tekrar ayağa kaldırıyor.

Bu ne muhteşem bir yaşama azmi.

KUAKMER’in 2. kez düzenlemiş olduğu festivalde koltuklar boş kalmadı.

Ancak, gönül ister ki çok daha büyük ilgi olsun.

Fakat yine de, Kuşadası’nda yazlık sinema keyfiyle buluşmak ve sanatsal aktivitelerin aynı yerde toplanması çok güzel buluşma olmuş.

Beni davet eden Zerrin Boratav Bağçivan  hocamıza çok teşekkür ederim.

Çok keyif aldım..