Özel hastanelerdeki bebek ölümleri hepimize farklı duygular yaşatmış olmalı.

Bana da çok şeyler düşündürdü; annemin doğumları ile ilgili anlattıkları, ebesine duyduğu saygı hep aklımdadır.

O dönem Söke’de iki ya da üç ebe varmış, bu isimler kentte çok büyük saygı görürmüş.

Benim anneannem de defalarca komşu gebelere ebelik yapmış… Devletin ebesi yetişemeyince iş başa düşmüş.

Bu insanlar nasıl bu kadar mütevazi, nasıl bu kadar dayanışmacıymış, nereden geliyormuş bu direnç, bu azim ve metanet…

Çok düşündüm, cevabını şöyle buldum.

O dönem tarım toplumu olduğumuz için, çocukların tarlalarda, evlerde doğması gerekiyormuş, bu nedenle de kadınlar doğum üzerine bir çok gözlemlerde bulunup, kendilerini geliştirmişler.

Evin büyük kızı bile annesini doğum yaparken görmüş ve bu doğa olayının nasıl gerçekleştiğine bire bir tanık olmuş..

Çevresindekilerin su ısıtmasını, gebeyi teskin edecek konuşmaları, gebeye gayret vermelerini birlikte yaşamışlar.

Yaşamak insana çok şey kazandırıyor…Böylelikle; o dönemki kadınlar,  gebeliği de, ebeliği de yaşayarak öğrenmişler.

Daha sonraları üretim ilişkileri değişip, fabrikalara ve sokaklara yönelen kadınlar bu gözlemlerini unutup, başka alanlarda öğrenip, gözlem yapmaya başlayınca da, doğum yaptıracak komşu anneler kalmayıp, hastanelerin doğum servisleri dolup, taşmış…

Bu arada kadınlar kendi bedenlerinin farkına varıp, bu benim bedenim istediğim gibi doğururum özgürlüğünü elde edinceye, sezaryenle doğum imdada yetişmiş.

Bugün doğumların büyük bölümü sezaryenle ve bebekler kuvözde dünyaya geliyor.

Endüstrileşen dünya bunu da rant kapısı yapınca, ilaç mafyası ve haydutları devreye girmiş.

Şimdi komşu ebelerin elinde dünyaya gelmek imkansız.

Zamanı geriye döndürmek zor.. Ama her şeyin bir nedeni bir de sonucu var.

Bugün kapitalizmin en büyük kötülüğü annelerin kendi bedeninin özgürlüğünü elde ettiğini zannetmelerine sebep olmasıdır.

Nasıl doğarsanız öyle yaşarsınız.