Hasan Amca elinde kestane tezgahı ile sokaktan geçiyor. Zor kurtarmış kestaneleri yağmurdan. Garip bir hüzünle geçiyor oturduğum bankın önünden. Eskiden bir saman kesesi ile sattığı kestaneleri şimdi tane ile istiyorlarmış. “İnsanlar da haklı be kızım, ne yapsınlar?” diye eğiyor başını.

Ada’nın çarşısının iki mevsimi vardır. Çarşı yazdır, en gülümsediği zaman. Hele eskiden bir görseydiniz! Her yeni gün, ayrı bir festival gibi idi. Jilet gibi gömlekleri ile tezgahtarlar; çoğunlukla beyaz gömlekli. Şıklıkta yarışırlardı. Çarşının mevsimi yazdı. Dükkanların önünde turistler olurdu. Şapkalı, markalı kıyafetli. Amerikan artistleri gibi bir sürü insan gezerdi çarşıda.

Sıtkımız vardı bir zamanlar bu çarşıda. Çarşinin hem yazında hem kışında dükkan dükkan gezerdi, merhaba demeden ayrılmazdı oralardan. Başkan Sıtkı! En büyük hayali evlenmekti. Tüm çarşı ona söz vermişti. “Senin düğününü en güzel otelde yapacağız!” İnandı da Sıtkı buna. Yollarda trafik polisliği yapardı, arabaları durdurmaya çalışırdı. Kuşadası Bandosu’nun hep en önünde yürürdü. Hem başkan hem bando şefi Sıtkı. Şu fotoğraftaki camide kaç tane Uzakdoğulu turiste kendisini rehber olarak tanıttı, Allah bilir. Her zaman tertemiz, her zaman şıktı Sıtkı. Delilik övgüyü hak ediyorsa, Sıtkı deliydi. Duygularını sesli ifade etmek delilik ise, evet deliydi Sıtkı. Bir gün öldü Sıtkı. Kuşadası bu kadar kalabalık bir cenazeyi ilk kez gördü.

Şimdi, şu gökkuşağı var ya! Caminin minaresinden tüm çarşıya ışık saçan! Boşuna orada değil. Kaç sevdiğimizi gönderdik bu camiden. Ayşe, Emine, Adnan, Mustafa, Asil -benim sayabildiklerim. Binlerce kişi. Eşsiz insanlar; hepimiz gibi. Vardır bir hikmeti, bu yağmurlu günde buradan çarşıya yayılmasının. Her biri kendine has renkleri ile bu sokaklarda gezen insanlar. Bir gün buraları bırakıp gideceklerini bilirken aynı zamanda kabul ettiler mi bu gidişi?

Hasan Amca geri dönüyor yine kestane tezgahı ile; yağmur merhaba diyor tekrar. Gökkuşağı bulanıklaştı. Güle güle bu sokakların güzel insanları…

Özlem Çallı