Bazı insanların mizaçları farklıdır.

Önemli biri olmak için çaba harcamazlar, size de hissettirmezler bunu, sizin kendiliğinden hissetmenizi beklemezler, beklenti içinde değillerdir… Ama arada sırada gönüllerinin alınması halinde de bunu unutmazlar.

Ben de değerli Turgut Erkul’un ara sıra işyerime gelişlerini ve “Nasılsın Zeynep” diyerek, kapıdan içeriye girmesini unutmadım ve tabi diğer güzel sözlerini, yazılarımı takip ettiğini ve beğendiğini söylemesini de.

Çok alışık olmadığımız bir samimiyet ve pozitif enerji gerektiren davranışlar bunlar.

Bu devirde kimse kimseyi beğenmiyor, beğendiğini beğense bile söylemiyor, bir ego içinde yaşayıp, gidiyor.

Turgut Erkul böyle değildi, beğendiğini mertçe söylüyordu.

Şimdi güleceksiniz, bunun için mertlik mi gerekiyor..

Evet mertlik gerekiyor; içinden içine beğenisini bastıran ve ifade etmemek için kırk dereden su getiren o kadar insan var ki..

Turgut Erkul, hayatını dolu dolu yaşadı, vefalıydı, insan gibi insandı.

Kayınvalidesini kızıyla boşanmasına karşın ziyaret edecek kadar hatır bilirdi.

Kayınvalidesine pazar alışverişini elleriyle yapar ve bana da uğrar, oğluma çok emek verdi, onun hatırı var derdi…

Ben de kendisini kutlar, böyle ilişkilerin kalmadığını söylerdim.

Kuşadası Belediye Başkan Yardımcılığı döneminde çok yakın bir çalışmamız olmadı ama bu göreve getirildiğinde öğretmen arkadaşlarının çok sevindiğini anımsıyorum. Belki de bir ilkti…

Turgut Erkul ile görevden ayrıldıktan sonra ağabey- kardeş olduk.

Benim mizacım budur, görevde iken yetkililerle fazla samimiyet pek kurmam.

Yaşanan günlere selam olsun.

Mekanı cennet olsun…